پرسش و پاسخ | صفحه 11

بهتر است این سوال را از مرجعِ عالی مقام یعنی از مجتهدی که تقلید می نمایید، بپرسید تا جواب کافی را به شما بدهند.

جواب از سوال اول: این بحث از خیلی زمان، در بین علمای تشیع جاری است که بعضی از آن بزرگان در شب های جمعه، نوعی خویش را آماده می ساختند که فردا در حضور شریفش باشند. آیا این امر بر همه لازم است؟ خیر. این امر، امر خاصی بوده و هست. اما در روایات مذهب به انتظار حضرتش یعنی مولانا حجه ابن الحسن (اروح العالمین له الفداء) کشیدن جز کارهای مقدسی است. جواب از سوال دوم: این قیل و قال است، که حضرتش کی ظهور خواهند نمود؟ • بعضی از بزرگان معتقدند که همان که شما گفتید، • و بعضی معتقدند که تکنیک ها به حد تمام ولی دلها ناآرام، او باید بیاید تا دلها را آرامش بدهد. • و بسیاری برآنند که قیام حضرت، وابسته به امر الهی است و این امر الهی را جز حضرت حق دیگری نداند و ما نمی توانیم علل اش را بیابیم. بهتر آن است در انتظار فرمان حق باشیم تا آرامش های روحانی حاصل شود.

جواب از اول: در صورت تمایل به پرسش شماره50  ازمبحث معاد زیرگروه فلسفی  در پاسخ به خانم زهرا شمسعلی مراجعه شود که مفصلا توضیح داده شده است. یکی از صفات حضرت باری عدل اوست. اما نقص اعضای تن انسان در بدو تولد، ربطی به حضرت اله ندارد. ارتباطش به نحوه عشق بابا به مادر، یا بلعکس، نحوه برخورد اسپرم و اوول از پدر به مادر، نحوه دوران بارداری مادر، و نحوه آرامش یا خشم مادر در دوران بارداری، و ده ها عامل دیگر که از سوی غذا و طعام پدر و مادر، یا نحوه آرامش و خشم والدین، یا کیفیت برخورد هنگام آمیزش خواهد بود. پس در صورتیکه طفلی ناقص، یا از دید فکر عقب مانده، یا عکسش در اوج زیرکی هست، همه اینها وابسته 1) به صفای والدین یا خشم والدین و ناامنی فکری آنها است 2) وابسته به آغاز بارداری مادر 3) وابسته به آرامش یا خشم مادر و دیگر رویدادها. پس ارتباط به حضرت باری ندارد، حضرت باری فرمان قدرت را صادر برای موجودها نموده اند، نه کیفیت اندازه ها. اندازه ها از همانهایی است که نام برده شد. ******************************** جواب از دوم: جای این پرسش نیست، چرا ندارد، هر کسی باید طبق قانون فرمان آفرینش از مادر متولد گردد و تولد او یعنی خاندان او. این مشکل نیست در چه خانواده ای متولد گردد. اگر آن خانواده تا ابد منع او را از کمال و زیبایی نمایند اشکال حاصل، و اگر راه برای او باز باشد برای کمال و برای شوق به حقیقت ها و رسیدن به مبانی عالیِ انسانی چه فرقی دارد در کدام خانواده است و حال اینکه روال اجتماع در بخش دوم پیاده می شود نه در بخش اول. یعنی هر انسان از بلوغ اش به بعد خود مختار است که راه صحیح را بگزیند یا غیر صحیح را.

اینکه امامیه را شیعه جعفریه نامند، چون آیین تشیع از پیامبر اسلام(ص) بوده، از امامان قبل از حضرت باقر(ص) هم بوده ولی در دورانِ زندگی حضرت باقر(ع)، و فرزند بزرگوارشان حضرت جعفربن محمد صادق(ع) مکتبی وسیع و پربار در مدینه الرسول در مسجدالنبی این دو بزرگوار یعنی حضرت جعفر(ع) و پدرشان حضرت باقر(ع) بنا نهادند و شاگردان متعدد در صنوف مختلف یعنی آهنگر، نجار، کشاورز، تاجر، کارگر و ده ها نوع دگر به دروس حضرت امام جعفر صادق(ع) و امام محمد باقر(ع) حاضر می شدند، و بیانات این دو بزرگوار را بعضی می شنیدند و بعضی می نوشتند، به ولایات خویش رفتن و، منتشر نمودند. هم اکنون روایات عبادی ما مانند عظمت و شکوه دین، عظمت و شکوه ولایت، عظمت و شکوه عصمت، عظمت و شکوه نبوت، وبسیاری از موارد توحیدی و نیز امور عملیِ عبادی مانند روایات صلوه و نماز و روایات روزه و امثال آن، همه و همه از بیان امام جعفر صادق(ع) و پدر نازنین شان حضرت باقر(ع) نقل شده، از این جهت آنهایی که عقیده امامیه را قبول دارند، پیروان جعفر یا پیروان باقر یا به دیگر عبارت پیروان باقرین یا جعفرین نامند.

جواب از سوالتان این است که خدیجه، بعضی برآنند در 24 سالگی، بعضی برآنند در 28 سالگی، بعضی برآنند در 30 سالگی و بعضی برآنند در 32 سالگی با حضرت رسول ازدواج کردند. با این مقدمات جای اشکال در زادن ولد به نظر نمی آید.

جواب از میلاد عصمت: آری، در چندین منابع از آن جمله، در علل الشرایع و چندین منابع دیگر از آن جمله مسعودی در مروج الذهب اش و تعدادی دگر، اینگونه بیان نموده اند که هنگام میلاد معصوم جهان باید آرام باشد نه ظلم نابود. اگر چنین کلمه ای را مشاهده نمودید در آن جایگاه به احتمالی مفهوم اش یا مصداقش به ترتیب بیان نشده. آری، هدف از اینکه حضرت رسول، 40 شب و روز به ایامِ انعقاد جلوة فاطمه(س)، با همسرش خدیجه فاصله گرفت، همین است که در این چهل ایام باید زمین، آسمان، هوا و حرکت و نور در حد تعادل باشند، یعنی متجاوز نباشد، نه ظالم نباشد. احتمالاً از تجاوز ظلم را یافته اند. چون قرار بر آن است که کونِ عدالت، یعنی هستی عدالت از مادر متولد گردد ظرفِ زمان هم باید آنگونه باشد. این بیانی است. تا چه حد این بیان قابل پذیرش باشد، اینجانب این نظر را سخت توجه دارم.