پرسش و پاسخ | صفحه 10

«موقتاً از سفر به حضر شدیم» توجه داشته باشید که عصمت و ولایت هر دو دریای بیکرانند. شکوه دریا را چشمه نمی تواند ببلعد یا بیابد. شکوه دریا را قُلزَم یا قُلزُم های دریا می یابند. یعنی زلالیت این دریا را قرین اش دریای دگر است و اگر دریای دگر تیره باشد نمی تواند به زلالیت دریای آغازین شود. پس عصمت اللهی فاطمه (علیها السلام) بلاتشبیه همانند دریایی است بیکران و زلال که از تبعات این دریا هم دریای امامت که امام حسن و امام حسین تا مولانا حجه ابن الحسن (ارواح العالمین له الفداء) باشد، پدید آمده. و از این دریای عصمت، عصمت و صبر دیگری؛ یعنی صبر دریا، طراوت دریاست. صبر دریا، نم و رطوبت دریاست. زینب را و کلثوم را این دریای عصمت به شکوه، شکوه داد. نه اینکه او با لفظ از حسن و حسین و زیبنب اش به ابراز شکوه آید. و چون آنان یعنی امامان معصوم و کبری و صغرایی زینب در قرین این شکوه بودند، به شکوه رفتند. اگر توجه کنید ما با این بیان شیرینی ها و لطافت های عصمت فاطمه را هم به شما تذکر دادیم.

و اما خیرات و مَبَّرات، این یک بحث فوق العاده پیچیده است. از نظر مذهب، احادیث فراوانی است که خیرات بازماندگان به روان آنها اثر می گذارد، ولی: • 1)چگونه؟ • 2)با چه وضعی؟ • 3)آیا این خیرات در لباس ماده به او برمی گردند؟ یا در لباس فوق ماده (که همان جهان تجرد باشد)؟ • 4)و نحوه رسیدن به او نیز چگونه خواهد بود؟ • 5)آیا بازمانده اش یکبار که خیرات نمود، همان یکبار بر می گردد(همانگونه که گفته شد)؟ یا این به چهره تکثر تجسم پیدا می نماید؟ • 6) و آیا اینکه گویند بازمانده او اگر یک آیه از قرآن کریم را تلاوت نماید، روح او یعنی آن در گذشته اش اگر در عذاب باشد، نجات پیدا می کند؟ باز این نجات چگونه است و این نجات موقت است یا دائم است؟ • 7) آیا توجه او به عالم ناسوت در عینی که هست، چگونه هست؟ اینها از مباحث پیچیده و مهم لابلای آیه های قرآن و مبانی حدیث اهل بیت عصمت و طهارت است. اگر بخواهید به این مبانی خوب آگاهی یابید بهتر آن است که اگر سنخیت از آن شما باشد، به رساله های معاد ما(محقق و فیلسوف متاله حضرت استاد موسوی) مراجعه بفرمایید، منتهی با شرائطش.

این پرسش در سایت خیلی کاربرد ندارد. ولی شما با فلسفه اش چکار دارید؟ آیا معتقدید که پیامبر لازم است، یا معتقد نیستید؟ اگر معتقد نیستید، ما را با شما سخنی نیست. اگر معتقد هستید که یقیناً پیامبر وجودش ضرور است، این تعداد 124000 پیامبر را همان روایاتی که گفته اند، پیامبر وجودش ضرور است، تعریف کرده اند. دیگر ما ضرور نیست، درباره آن زیاد کاوش کنیم. بلی، تعداد سی و چند تن از پیامبران معظم، نامشان در قرآن مجید ذکر شده، و بعضی از آنها نبی اند، یعنی کتاب ندارند. و بعضی از آنان رسولند، که کتاب دارند. و بعضی از آنها اولی العزم بوده و هستند که کتابهای آنها جهانی است. از این جهت حضرت عقل کل محمد مصطفی (صلی ا... علیه و آله) که او جزء پیامبران اولی العزم و صاحب اختیار است و کتاب او که قرآن کریم باشد، تا ابد حکمش جاری در سینه بشریت خواهد بود و پیامبران دیگر هم در جای خودشان هم مقام داشتند و هم عظمت داشتند. و بهتر این بود که ایشان(سوال کننده) می پرسیدند، چگونه 124000 پیامبر را بتوانیم در زمان تطبیق بدهیم تا من(محقق و فیلسوف متاله حضرت استاد موسوی) جواب به ایشان بدهیم.

آری، همان ترک تعین و خودیابی و در خود و برای خود بودن، معظم ترین تاریکی هایی است که در کمین روشنایی های انسان نهفته اند. و یافت حضرتعالی درست است و حق همین است. و اما پیامبران الهی، چون وجودشان واسطه رحمت خلق و خالق است، و آنچه واسطه خلق و خالق باشند(باشد) باید از هر نقصی و هر کاستی در امان باشد و فلسفه نفرین نقصی است که در نهاد انسان نفرین گرا نهفته است. و هرآنگاه که مُقدِم بر نفرینِ شیء یا کسی بشود، در حقیقت می خواهد جبران نواقص درونی خویش را به مرحله عمل برساند. و پیامبران چون ناب و کاملند، با این فلسفه نفرین نکردند. آیا حق نفرین هم نداشتند؟ این بحثی است که بعضی از محققان اثبات حق نفرین برای پیامبر نموده اند. اما خودمان (محقق و فیلسوف متاله حضرت استاد موسوی) بیانمان این است: ما از آن گروهی هستیم که نمی توانیم پذیرا گردیم که ناب مشوب به ناقص باشد. و چون او یعنی پیامبر الهی در ناب سیر دارد، و جان مطلب آن است که با مقدمات ذکر شده نفرین نمی نماید.

اینکه گفتید آیات فراوان است، ما قبول داریم که شفاعتها باید از سوی حضرت اله باشد، ولی اول رسول ا...، دوم فاطمه، اینها مأذون اند، اینها اجازه از سوی حضرت اله دارند که به شفاعت بپردازند. و شفاعت هم به یقین خواهند نمود و جای تردید نیست. و عقیده امامیه همین است. و بهتر آن است که شما به کتب مذهب که معتقدات دینی شما را محکم می سازد، مطالعه بفرمایید. امر به معروف در هر حال شایسته است و زیباترین کارهای مذهبی امر به معروف و نهی از منکر است.

در جواب شما، مطلب از این قرار است که حضرت فاطمه (علیها السلام)، رحلتشان را باید مقیاس قرار دهیم نه تولدشان را. بعضی برآنند که حضرتش 18 ساله بوده، رحلت فرمودند، بعضی از مورخین برآنند 22 ساله بوده، رحلت فرمودند. و بعضی تا 27 سال گفته اند. ولی آن روایت و خبرِ 22 سال، در منابعِ مذهبی و علمایی که شرح زندگی آن بزرگ بانوی اسلام را نگاشته اند، فراوان تر دیده می شود. در صورتی که 22 سال، را قیاس کنیم، 75 یا 95 روز، منها شود، عمر مبارک ایشان بعد رسول ا...، آن بوده است.