پرسش و پاسخ | صفحه 15

با سلام خدمت شما متأسفانه ارزش فلسفه و حکمت بر بسیاری پوشیده است. عجیب اینجاست که در برابر آموزش فیزیک، شیمی یا زیست‌شناسی که ریزه‌خوار خوان فلسفه و حکمت هستند اشکالی در دریافت وجه نیست! ای کاش مطالعه‌ای داشتید در مورد روزگارانی که یک کتاب فلسفی آنقدر ارزش داشت که صاحب آن، آن را با کیسه‌های زر نیز تعویض نمی کرد. و ای کاش دوران حاکمانی را تحقیق می کردید که در برابر ترجمة هر کتاب فلسفی و حکمی از یونانی به عربی هم وزن آن زر اهدا می کردند و ای کاش به وادی می آمدید و ذره‌ای از مباحث بهره می‌بردید و می یافتید این شرائط بهانه ای بیش نیست...

با سلام مطلب ارسالی شما خدمت معظم له قرائت شد. حضرت استاد رضایت خودشان را اعلام کردند ولی برای آگاهی شما و دیگر بازدید کنندگان سایت قضیه‌ای را از بیان حضرت استاد خدمتتان ارائه می‌کنیم: بسمه‌تعالی بخشی از تدریس معظم‌له در ذیل سورة مبارکة نبأ و تجسم اعمال خدمتتان ارائه می‌شود: …کسی می‌آید در پشت سر یا در غیبت حسن نامی غیبت می‌کند. حالا او هر که می‌خواهد باشد. می‌خواهد فامیلش باشد، می‌خواهد همسایه‌اش باشد، می‌خواهد همکارش باشد، می‌خواهد غیر باشد. پشت سر او غیبت کرد، از او بد گفت، خوب می‌خواهد توبه کند یعنی بگوید من بد کردم، کارم درست نبود، متوجه شد که باید توبه کند، چگونه باید توبه کند؟ (فیلسوف متأله حضرت استاد سید علی موسوی خطاب به شاگردان می‌فرمایند: این گفته‌های مذهبی واجب‌اند که بیان کنیم اما با کمال تأسف رغبت‌ها کم است در حالی که باید نسبت به امور موضوع مذهب خیلی حساس‌تر و بیدار‌تر باشند. هنوز من ریشة آن را نتوانستم پیدا کنم. آیا این از عدم لیاقت انسان است؟ (چون انسانی که واقعاً لیاقت ندارد باید توبه کند اما بی‌تفاوت رد می‌شود) یا از غذایی هست که این انسان خورده به او اثر می‌گذارد یا محیطی که دارد زندگی می‌کند. کسی غیبت یک کسی را کرد می‌خواهد توبه کند چگونه باید توبه کند؟ آیا بگوید استغفرالله؟! خدایا ما را بیامرز بد کردیم پشت سر خواهر زاده‌‌، برادر زاده، عمو، عمه‌ یا همسایه‌مان بد گفتیم؟ یا باید موضوع را به‌گونه‌ای دیگر حل کند؟ روزی با استاد شهید مطهری در دانشکده‌ الهیات بودیم. به ایشان گفتم یک قضیه نویی که خیلی زنده باشد دارید بیان کنید؟ من هم یک تکه‌ای دارم از یک سفری برای شما بیان می‌کنم. گفتند: بله. در قم در مجلسی بودیم چند تا از آقایان بودند از مرحوم آقای حجت ـ که البته خیلی قبل از انقلاب ایشان رحلت فرموده‌اند- یک چند نفر غیبت کردند. (چون حضرت آیت الله حجت استادشان بوده. اگر کسی دینش قوی باشد باید درست عمل کند! مرحوم آیت الله حجت از اولیاء‌الله بودند. ایشان کسی بودند که در حال جان دادن اطرافیانشان می‌دیدند یک حالت خاص دارد... تا یک مرتبه صدای مؤذن بلند شد: الله اکبر الله اکبر...، اشهد ان لا اله الا الله...، اشهد ان محمداً رسول الله...، تا که مؤذن گفت: اشهد ان علیاً ولی الله، آقا فرمودند: «لبیک یا مولا» و جان دادند!) استاد مطهری فرمودند که ما شبی در مجلسی بودیم دیدیم از شخص ایشان که استاد من بودند جمله‌ای بیان شد که احتمالا حکم غیبت داشت تمام بدن من به لرزه آمد و از جا برخاستم نتوانستم خودم را کنترل کنم. حرکت کردم رفتم منزل و گفتم که می‌خواهم بروم منزل حضرت آیت الله حجت و اگر نبودند می‌روم تهران. وقتی به درب منزلشان رسیدم به من گفتند آقا حالشان به هم خورده ایشان را به تهران بردند. ما آدرس گرفتیم .و حرکت کردیم. با خودم فکر می‌کردم: حق دارم شام بخورم؟! به این نتیجه رسیدم که چون از استادم بد گفته‌اند حق غذا خوردن ندارم تا بروم موضوع را حل کنم. ساعت دوازده و نیم شب شده بود! یک وانتی آمد یک مبلغ پول دادم سوار شدم و اذان صبح به تهران رسیدم. خوب حالا غذا نخوردم دیگر وقت نماز صبح هم هست گفتم بروم نماز ... (چون نظرتان باشد اگر شما استادی داشته باشید کسی از آن استاد غیبت کند تا حلش نکنید نمی‌توانید نه نماز بخوانید نه غذا بخورید. این دستور دین است. نظرتان باشد.) گفت: من رفتم در خانه‌ای که حضرت آیت الله حجت بودند در زدم گفتم من مطهری هستم. گفتند: چه کار داری؟ گفتم: می‌خواهم آقا را ببینم یک موضوع است باید طرح کنم. گفتند: آقا حالشان منقلب است تا نزدیک ظهر نمی‌توانید ایشان را ببینید. برگشتم رفتم دیدم نمازم دارد قضا می‌شود. رفتم نماز صبحم را خواندم ولی غذا نخوردم گرسنه ماندم یکی دو ساعت به ظهر مانده بود خسته و ناراحت بودم! رفتم به محل ایشان و در زدم اجازه دادند و به خدمت آقا رفتم. دیدم آقا حالشان دگرگون است. سلام کردم و گفتم: آقا، من دیشب جلسه‌ای بودم چنین و چنان گفته شد آمدم به محضر شما که توبه کنم و رضایت بگیرم. آقا مرا بخشیدید یا نه؟ فرمودند: بلی. سپس در ادامه فرمودند: اولاً من که برای خودم کار نمی‌کنم من برای امام زمان کار می‌کنم! آنچه گفته‌اند و به من توهین کرده‌اند من مطرح نیستم امام زمان مطرح است! طی مقدماتی خواستم برگردم آقا فرمودند: آشیخ مرتضی بیا یک چیزی به تو بگویم آن این است که: من از شما راضی‌ام از آن‌ها هم که غیبت کرده‌اند راضی‌ام ولی هر کس که غیبت استادش را بکند نه از عمرش و نه از علمی که از آن استاد گرفته بهره خواهد گرفت! این را بدان و برو! گفت: بعد که آرام شدم رفتم یک لقمه غذا خوردم. پس حساب توبه این است نه اینکه فقط «استغفر الله ربی...» بگوید! آمده آبروی بندة خدایی را برده بعد می‌گوید خدایا مرا ببخش! چرا خدا بیامرزد؟! باید برود ریشة‌ آن نسبتی که به این شخص داده آن را بسوزاند بعد بگوید «استغفر الله ربی و اتوب الیه». مال مردم را خورده و آمده به دیگران تکبر می‌کند! آبروی کسی را ریخته بعد می‌گوید «خدایا مرا بیامرز!» این درست نیست. باید برود ریشه را نابود بکند بعد بگوید خدایا مرا بیامرز. پس شما تا زنده هستید اولاً ان‌شاءالله غیبت نکنید اگر هم یک وقتی بشر است پیش می‌آید، ولی به فوری بروید ریشه را نابود کنید. مثلاً در جلوی دو نفر پنج نفر اگر شما در زمان خاصی از کسی بد گفتید یا شنیدید، بروید جلوی آن پنج نفر بگویید من بد کردم اشتباه کردم و بعد استغفار کنید و از خدا طلب توبه کنید.

با سلام، متن ارسالی شما خدمت معظم له قرائت گردید. موفق باشید.

بسمه تعالی با سلام متن ارسالی شما خدمت معظم‌له قرائت گردید. با تشکر

با سلام، متن ارسالی شما خدمت معظم‌له قرائت شد. موفق باشید.