وب سایت استاد موسوی

۱۳اسفند۱۴۰۱ مطابق با ۱۱ شعبان ۱۴۴۴ میهمانان علمی و شاگردان مکتب حکمت صافی به سمت میعادگاهی در سفریم که حضرت استاد، آرامستانش را مناسب خفتن تن دیدند، جایی که نشانه است تا ره گم نشود. آغاز این سیر سه روزه نه در این سفر که پیشینه ای، در سیر آشنایی با حضرت استاد دارد، ابتدایش آشنایی با رساله ای است که گویا حقایق درون جان حضرت استاد را بر بال سفیدش نشانده و امانت جان را بر آنان که چشم بر راه حقیقتِ جان دوختند تا عنایتی حاصل، فرو می نشاند، و اکنونش میعادی دگرست در مسیری که سفری است بظاهر از میان جاده ها و شهرها، بسویی که مفتحر به همسایگی شمس الشموس است و آبرویش وامدار آبروی ولایتی است که قدمگاه باطنی اش، قلب عارف است. هوای خنک و روح نواز بین الطلوعین است و همسفران و آرامستان و ملاقاتی با حیات بخشِ مردگانِ وادیِ ظلمت به نورِ علم، عقل، دل و گفتگوی باطنی یاران، حسرتی برخاسته از فقدان ظاهری و بهجتی از تجدید دیدار ناشی. حال و هوای موسسه، مدرس، اقامتگاه و عصمت فرو ریخته برآن به نگاه حضرت استاد چون سابق پابرجا و نظم، علم جویی، بیخودی از رنگها، پرچم وفاداری به مبادی مکتب حکمت برپا و چتر عنایت حضرتشان چنان گسترده که با طرح هر سوال پاسخ به طرفه العینی بر دستهای خالی نشسته چون برلیانی زیبا، و اما انجام سفر که در حقیقت شروعی دگرست گره میخورد با دستهای بدعا برخواسته ای بین این آغارها و انجام ها، تا از فضل و کمال و علم سرشار و بروز خیر از صحابه بیشمار. روح حضرت شما شاد، عنایت حضرتتان مستدام، سپاسگزاریم. ۱۴۰۲/۱/۳ اول رمضان۱۴۴۴